Ónefndur, ókláraður prósi í töfraraunsæisstíl

Veðrið hafði leikið við Manhattanbúa þennan dag. Timothy MacNamara gekk sömu leið í bankann og alltaf og fröken Susan Merryweather, hugguleg sem ávallt, sást stelast til að lykta af rósum Svevensons blómasala, blómin sem hún elskaði, enda átti hún nær eingöngu rósótta kjóla. Langdon Carmichael gaf elsku sinni blóm og börnin léku sér við brunahana. Þótt veðrið færi skyndilega kólnandi kipptu Manhattanbúar sér ekki upp við það, að minnsta kosti ekki fyrr en snjóhríðin skall á. Þið getið ímyndað ykkur að öngþveiti hafi orðið þegar flennistór úlfur rauf gufuhvolfið með skolti sínum, og gleypti sólina. Eða þegar galeiða, sem virtist úr tánöglum gjörð, spratt undan sjóndeildarhringnum með hávöxnum ribbaldalegum gaurum fyrir stafni, suðaustanmegin Long Island. Steininn tók þó úr þegar þrír reiðmenn, þar af einn sérlega stór og myrkur, riðu á hestum sínum yfir himininn og tóku að brenna borgina. Fyrr en varði komu skeggjaðir riddarar í leðurpjötlum undan lúðraþyti og gerðu atlögu að reiðmönnum, úlfi og skipverjum. Það var skömmu áður en stóra sæskrýmslið hrundi Frelsisstyttunni um koll. Gulir leigubílar flugu í allar áttir. Mitt í öllum glundroðanum mátti heyra felmtri slegna konu æpa: KANN EINHVER ÍSLENSKU HÉRNA?!