Vöntun á guðdómlegum gleðileik

Fyr löngu eg glutraði guðanna tungu
sem guma eg af nú í áranna síð.
Því það síðasta’ í súrnuðum huga’ hinna ungu
er sá selvfølgelig siður að halda’ henni við.

Í djöfulleik dvalans eg get eigi dabblað
í Petrarca, Dante og Decameron.
Stend eg nú strendur á djöfulsins gaflhlað,
streitist við lestur en á enga von.

Eg stjaksettur er á strekki hins dauða
strípaður hugarins stolti.
Krufinn af Kolbílda, krákurnar kroppa í
kroppinn minn menningarsnauða.

Fyrir fullkominn skilning lesenda á þessu kvæði hef ég haft orð á skammarlegri vöntun á íslenskri þýðingu á La Divina Comedia eftir Dante Alighieri hérna.