Desembervorljóð

Blómstrið brýst gegnum snjóinn
og fjöllin fella
niður feigðargrímuna.
Trén fella barrið
til að undirbúa sig
fyrir yfirvofandi sólbað
og bera á sig kvoðu
svo þau brenni ekki.
Húsin taka lit og roðinn
breiðist út eins og faðmur
sólin faðmar
að sér dalinn og húsin og fólkið!
Og söngfuglar tvístrast
um himininn aðeins
til að koma saman aftur
og kyssast á heiðum himninum
í rigningu rósalaufa
og himinbarnið nýtur ásta með jörðinni
en ekki tímanum
eins og síðast.
Fjandinn hirði tímann!
þetta
er ódauðleikinn.

Það að himinbarnið hafi áður notið ásta með tímanum er vísun í gríska goðafræði, þegar Rhea (dóttir Úranosar, himinsins) gat Ólympsguðina við Krónos (tímann, hrollur!). Það endaði ekki betur en svo að karlhelvítið át börnin öll, utan Seif, sem síðar skar upp belginn á föðurnum til að bjarga systkinum sínum. Sem betur fór voru þau þó að mestu ómelt.