Ást hins sigraða

Ég stend einn
á engi - auðu engi
hugsandi til þín.

Hugurinn flakkar
en andinn - þorrinn andinn
hindrar flugið.

Ég stend bugaður
því hjartað - sigrað hjartað
í minni pokann lætur.

Ég stend einn
á túndrum - köldum túndrum
með ekkert.

Fræ andans
rótfestu - engri rótfestu ná
í ástsjúkum jarðvegi hugans.

Ég stend einn
með ekkert - ekkert ekkert
nema minningu.

Ikealjóð I (titil vantar)

Það þarf
að hafa kontrol á þessu

sagði maðurinn
þegar hann bað um nótu.

Barnagæla auðvaldsins

Sem ég horfi, og hlusta,
en heyri hvorki
né sé.
Mín lífs náðar helgu vé
hrunin eru,
horfin í hafsins ómælandi djúp.
Farin eru þau fögru mynstur,
þau djúpu spor sem þú markað hefur,
á yfirborð hjarta míns tinandi,
skjálfandi,
tindrandi af fornum stjörnum ástarinnar,
líkt og svarthol sem gleypir sjálft sig.

Og sjá, himingeimarnir um sjálfa sig falla,
fyrir eigin þunga sakir ...
Ó, hve tilveran er grá,
nú, er ég nýt þín ei lengur við,

fimmhundruðkallinn minn góði.

Hér með vígi ég, Arngrimus Vidalin Stefanifilius, síðu þessa með tilheyrandi hæku:


Óskhyggja

Hinn viti borni
maður fer sér aldrei í
neinu óðslega.