Ástaróður til hausverkjar

Ég varð ringlar af kossi þínum
fór að hringsnúast og
rak hausinn í.

Ástin er meiddi á kollinum!

Íhaldshöndin kalin

Útskýringar: Fjórtán lönd er tala út í bláinn, aðeins til að gera stuðlun þægilegri. Að þeir finni skortsins glímutök er til marks um peningahyggju þeirra, því það er það eina sem þeir eiga aldrei nóg af og þykjast lélegir að eiga ekki meira af. Þótt undarlegt geti þótt að íhaldsmenn hafi mök, þá skal því ekki gleyma að þeir geta keypt sér þau. Þess vegna eru þeir svo áfjáðir í að leyfa vændi. Feðgar vísar í að þetta eru mestmegnis pabbastrákar sem allt fá upp í hendurnar. Íhaldshöndin kalin vísar svo í bláan lit hennar, sem frægur er orðinn.

Fram, fjáðir menn í fjórtán löndum,
sem finnið skortsins glímutök!
Nú bárur fjárins brotna á ströndum,
boða eignarnám og mök.
Fúnar stoðir frelsis vér brjótum!
Feðgar! Fylkið liði í dag -
Ef brjótum smælingjann við hljótum
að byggja fjármagnsþjóðfélag.

Þó að fjárinn sé talinn,
tökum öreigans lönd,
því Íhaldshöndin kalin
mun ræna strönd og strönd.

Niður aldanna

Nið aldanna má
heyra í andvaranum
ef sálin hlustar.

Mansöngvar í myrkrinu

Skuggi þeirra sést á dýrðardægrum
er drepur sunna staf sínum á bæinn.

Eilífðin er eigi lengi' að líða
lífið varla stundarbrots ástríða
þeim er unnast innilega.
Svo kær var honum fjallasnótin fríða
feigðarinnar hræddist eigi hrjúfa
hryggðarhönd, né svefninn langa, ljúfa.

Á stjörnubjörtum nóttum saman sátu
og sáu nýjan heim sem eignast vildu.

Saman flutu þau að feigðarósi
á fundi þeirra bakvið bæjarfjósið
í kossinn eina entist ævin.
Þó gjörla sést er sólar leggst þar ljósið,
líkt og skuggar sveins og snótar hangi
sameinaðir, hvor í annars fangi.

Mansöngva í myrkrinu saman syngja
í symmetríu eilíflegrar ástar.

Vonandi

Andi vonar okkur vekur.
Vorkunn hans sem bál.
Við hrópum, tætum því hann tekur
taum af okkar sál.

Þraukum! Syngjum vonarsálma.
En söngur berst til hvers?
Til lækja, engja og ægishjálma.
Óður viskuhers.

Emil Hjörvar Petersen

Dönskufleeh

Í gegnum notuð eyru mín treður hún torskilnu kartöfluhljóðunum
geyspi minn þreyttur á loftinu
hví í bíbanum tala allir í sérhljóðum hér?

Orðin renna í eitt allsherjar fljót...
Flodeskum eða var það Flodefleeh

Kartöflunni týndi svo jeg tale bara med minn Ísldansk.
Hvað segir mar aftur til að komast á Wcið?

Tvísýni

Elska þú ná-
unga þinn eins
og sjálfan þig sag-
ði sadó-masókistinn.

Af lauslátum

Í hyldýpinu vængjabrotnir vilja
fljúga fuglar þeir sem eigi skilja
að ást er undirorpin engum vilja.

Hrafnaflug

Fagursvartar skepnunar
svífa yfir skýjunum
undir dauðvona mánanum
yfir hinum föllnu

vopnaskiptum lokið,
rauðleit áin rennur
og eftir þeir liggja
sem vegna sára féllu

úr tóftunum kroppa
nægju sína fá
á axlir hans svífa
í eyrun hvísla.

Bílstjóri Heljar

Í dag féll tárið yfir þér
fegurðin sem ég aldrei gleymi
fagra minning sem ég sverti

Sól okkar fallin niður
nú slær taktlaus vélin með tóminu
glerbrotunum treð í mitt kæra auga

Undir driti mávanna
Gæti ég rölt til baka
Kynnhesturinn ljúfur miðað við svikin

Viskan kemur eftir á

Sunnudagur í IKEA

Múspells börn
ok maðka frændr
fara um verslun
með ferlum víga.
Fá ei hillr
skrýmsli tryllask
dreyr ok ata
um veggi alla.

Bréf til stúlku

Langt er síðan ég leit þig síðast
ljúfa, mín menjagná!
En þó farin sértu svo fjarri mér núna
mér fjarlægðin stíar ei frá.

Ljúfa, mig lystir í augun þín grænu
sem ljómandi litu mig þá.
Því visnuðu blómin ei vilja mig lengur
og veröldin orðin er grá.

Og þótt ást okkar hefði aldregi orðið
og ómælisgjáin of víð.
Þá sligaður, beygður og aldraður orðinn
ég einsamall eftir þér bíð.

Tunglið

Þetta ljóð er óhreinskrifuð þýðing mín á ljóðinu „The Moon“, sem ég veit ekki betur en sé eftir Tim Schafer.

Bragarháttur er óljós, en sjá má að síðasta orð áttundu línu í frumútgáfunni rímar við þriðja orð fjórðu línu. Þessu ákvað ég að fórna fyrir rím milli sjöttu og áttundu línu. Einnig hef ég ákveðið að leysa fimmtu og sjöttu línu frá þeirri fjórðu, til að draga ekki úr mætti fyrri hluta kvæðisins, og til að gera seinni hlutann sérstæðari. Til að bæta ennfremur á sérstöðu seinni hlutans ákvað ég til einföldunar að sleppa stuðlun þar. Enda kannski óþarfi að bæta við fagurgalann þar.

Fyrir neðan þýðinguna birti ég svo ljóðið á frummálinu. Ljóðið hefur eingöngu komið fyrir áður í tölvuleiknum Grim Fandango, svo ég viti til, svo og á nokkrum vefsíðum tileinkuðum þeim tölvuleik.

Tunglið
Það skein bleikt sem bein,
brotin stóð ég þar ein.
Og velti’ um það vöngum,
vegna tunglsins sem löngum,
varp ljósi,
til minnar ánægju þá,
á rifið,
þar sem lík hennar lá.


The Moon
It shone pale as bone,
As I stood there alone.
And I thought to myself,
How the Moon that night,
Cast its light,
To my heart's true delight,
On the reef,
Where her body was strewn.